STEDUM- Pech kan soms ook geluk zijn. Want als je na vijf minuten noodgedwongen naar de kant moet en je krijgt direct een pilsje van je oud teamgenoten van het tweede, dan voel je je al weer wat gelukkiger. Daarnaast kon men concluderen dat het helemaal niet zo'n ongelukkige wissel was. Pech voor Ronald dat hij er al in moest, maar ook deze pech veranderde in geluk toen hij uiteindelijk goud waard bleek voor de ploeg. Pech voor de jongens op de bank dat de gezelligheid én deskundigheid van Ronald verloren ging aan de kant, geluk omdat de zak snoep van Matthijs iets minder snel op was. Pech voor trainer Nieborg dat hij nu al moest wisselen, maar gelukkig had hij nog twee fitte wissels ter beschikking.
Geluk en pech, zijn ook maar zeer subjectieve zaken, behalve voor de persoon die iets als pech of geluk ervaart. Soms kan pech uitmonden in geluk, en andersom. Als je in de loterij een Ferrari wint, en daarmee tegen een boom rijdt, liggen pech en geluk heel dicht bij elkaar. En als je door je huisbaas uit je huis wordt gezet, heb je verschrikkelijke pech, maar je denkt daar anders over, als je na een paar maanden een veel leuker en misschien nog wel goedkoper huis vindt. Dat geluk, had je door de pech nooit gevonden. En zo is het.
Om nu niet weer tot een verslag te komen wat helemaal nergens over gaat, dan nu de wedstrijd. Want vandaag wachtte een lastige opponent: Tolbert. De uitwedstrijd werd op 15 september van het vorige jaar gespeeld en werd terecht verloren met 2-0. Destijds konden we spreken van een totale offday, niets lukte en Tolbert speelde vele malen beter. Vooral hun lange aanvallers waren me bijgebleven. Toen de ploeg het veld in Stedum betrad vroeg menig Stedumer zich af: Wat krijgen ze daar in Tolbert te eten? De ene speler was nog langer als de ander en opeens ontdekten we een look-a-like van een bekende voetballer: Peter Crouch, de huidige aanvaller van Stoke City FC. Zijn echte naam: Rene de Vries, doelpuntenmachine van Tolbert. Want niet alleen dit seizoen heeft hij er al 24 in liggen, in de voorgaande seizoenen scoorde hij minstens 25 keer. Een man om in de gaten te houden dus. En daar is maar één iemand geschikt voor binnen onze selectie: Tim de Jonge. Achteraf kunnen we concluderen dat Tim weer prima geslaagd is in deze missie, want De Vries scoorde niet deze middag, net als heel Tolbert overigens. Als we één speler aan moeten wijzen die het meest constant is dit seizoen dan is het wel Tim de Jonge.
Stedum moest het vanmiddag doen zonder Yannick van den Berg en Matthijs Colstee. Over Colstee zullen we geen woorden meer vuil maken, die richt zich volledig op volgend seizoen. Yannick was er dit keer niet bij omdat zijn nachtelijke escapades hem dit keer de das om gedaan hebben. Blijkbaar was zijn agressie van de wedstrijd tegen Pelikaan S nog niet helemaal uitgespeeld, waardoor hij dit 's avonds een vervolg heeft gegeven. Gevolg: een dikke hand en dus zijn arm in een mitella. En daarom deed trainer Nieborg wederom een beroep op Ronald Werkman, spits en tevens topscoorder van het derde, de trotse koploper. In het programmaboekje werd gesproken over "oudje" Ronald Werkman, maar hij is vorige week nog maar 31 geworden. Lichamelijk zal hij echter de leeftijd van Abraham wel gepasseerd zijn, al bleek dat niet bij het juichen na zijn tweede doelpunt. Daar over later meer. Ronald mocht tot zijn eigen verbazing op de bank plaatsnemen, wat hem bijna deed besluiten zijn pakkelarie weer bijeen te pakken en de kleedkamer te verlaten. Gelukkig bleek het om een geintje te gaan. Toen ik naast me keek zag ik weer een vertrouwd gezicht, Siebrand Dijkema was weer terug van een twee weken durende vakantie naar Thailand en mocht direct in de basis beginnen. De harde kern van Stedum had daar een eigen mening over, want iemand die gedurende het seizoen op vakantie gaat kwam er bij hen niet meer in.
Toen scheidsrechter Klabbers voor het eerst op zijn fluit blies om half drie ging Stedum op jacht naar de broodnodige overwinning. Want bij winst zou Stedum een belangrijke stap zetten na een plekje in de nacompetitie. Van onderschatting kon geen sprake zijn gezien de eerdere confrontatie. Ikzelf hield het na vijf minuten voor gezien en toen ik dit aan de technische staf door gaf zag ik de schrik in Ronald z'n ogen. Nu al warmlopen? Uit teleurstelling liep ik direct richting kleedkamer om te gaan douchen, eigenlijk was douchen overbodig aangezien ik amper iets gedaan had. In de kleedkamer hoorde ik even later een hard gejuich. Dit kon maar één ding betekenen, we staan op voorsprong. Ronald scheen een geweldige goal gescoord te hebben na weifelend optreden van de doelman van de gasten. Hiermee is ook direct de zwakste schakel van de gasten genoemd, want erg zelfverzekerd kwam de sluitpost niet over. Stedum behield de voorsprong vrij simpel, al was het laatste kwartier van de eerste helft niet geweldig. En vlak voor rust mocht de thuisploeg van geluk spreken dat het niet met tien man verder moest. Een aanvaller van de gasten mocht zo maar doorlopen richting vijandig doel. Doelman Pijl verdedigde zijn hok alsof zijn leven er vanaf hing en haalde de doorgebroken spits neer. Scheidsrechter Klabbers stond nog ergens op de middenlijn en wees gedecideerd naar de stip, maar zelfs vanuit Loppersum was te zien dat de overtreding buiten het strafschopgebied werd begaan. Assistent Witteveen, altijd de eerlijkheid zelve, attendeerde de leidsman op het feit dat de overtreding buiten de "zestien" werd gemaakt. Blijkbaar deed hij dit zo overtuigend dat Klabbers op zijn besluit terug kwam. In alle consternatie leek het alsof Klabbers vergat Pijl van het veld te verbannen. Maar na protesten van Tolbert liep hij toch op de doelman af en tot ieders verbazing langs de lijn gaf hij slechts geel. De verbazing bij de gehele ploeg van Tolbert was begrijpelijk. De vrije trap leverde niets op en zo bleef het 1-0 tot aan de rust.
Na de rust deden beide ploegen op het eerste gezicht weinig voor elkaar onder, al leek het dat Tolbert niet het spelletje te spelen als het in de eerste wedstrijd deed. En toen opeens de pijlsnelle Robert Slager er van tussen ging dacht de laatste verdediger ook aan rood te kunnen ontkomen bij het neerleggen van de aanvaller. Alleen dit keer besloot de arbiter wel dat het dit keer ging om een doorgebroken speler. En dat was het ook, dus was rood een terechte bestraffing. De protesten waren natuurlijk begrijpelijk gezien de situatie net voor rust, maar Klabbers was onverbiddelijk dit keer. Tiemen Dijk, normaal de vaste vrije trappen nemer, moest genoegen nemen met het fungeren als bliksemafleider. Want daar stond hij: Ronald Werkman. Met een bekeken schuiver belandde de bal in de verre onderhoek en zo zat Stedum op rozen. Werkman juichde alsof hij de winnende had gescoord in de Champions League finale. Je zag aan de overige spelers dat ze dat niet gewend zijn en lieten hem dus maar rennen. Waarschijnlijk was deze sprint Ronald te veel geworden wat trainer Nieborg deed besluiten om hem maar weer naar de kant te halen. In de slotfase werd het spel er niet heel veelbeter op tegen de tien van Tolbert, maar toch werden er nog een aantal kansen gecreëerd. Eén daarvan werd benut door topscoorder Siebrand Dijkema en zo bracht hij de eindstand op 3-0.
Een belangrijke overwinning, maar hoe anders had het kunnen lopen als de scheidsrechter wel rood had gegeven aan Dirk? Maar zonder geluk vaart niemand wel. Komende zaterdag wacht de laatste thuiswedstrijd en wat voor één. Zuidhorn, de ongeslagen koploper komt op bezoek. Gezien de heenwedstrijd zou je verwachten dat er weinig te halen valt in deze wedstrijd. Maar Stedum zal de huid duur gaan verkopen en wie weet hang er een verrassing in de lucht.