Zo, het is tijd om de touwtjes weer even in handen te nemen qua verslaglegging van onze avonturen. Dan ben je er weer eens een keertje niet en dan denkt onze invalverslaggever zijn moment even te kunnen pakken om tot een stukje zelfverheerlijking te komen waar je U tegen zegt.
Ik ben inmiddels twee weken aan het reflecteren geweest of het wellicht door mijn manier van schrijven komt. Heb ik hem de laatste tijd te kort gedaan? Had ik zijn prestaties anders moeten omschrijven? Ik weet het niet, maar in zijn zoektocht naar erkenning was dit natuurlijk wel zijn moment om die schade te herstellen. En dus hoef ik het niet meer te doen, dat scheelt dan weer.
Als doelman sta je nu eenmaal wat meer in de picture dan een gemiddelde rechtshalf of linksachter. Balverlies op het middenveld is op ons niveau vaak niet dodelijk, een foutje van de doelman wel. En dat moet nou eenmaal wel benoemd worden voor een objectieve verslaglegging. Het is echter wel wat kort door de bocht om na een aantal fantastische (of gewoon goede) reddingen over een doelman te zeggen: “Daar staat ie er nou eenmaal voor”. Maar het vorige verslag heeft me aan het denken gezet. De zoektocht naar erkenning, hoe ga je daar mee om?
Onze invalverslaggever en tevens doelman heeft zich echter de druk behoorlijk op de schouders gehaald. Want juist nu, nadat hij zijn eigen prestaties van de afgelopen wedstrijd de hemel in heeft geprezen, zijn alle ogen op hem gericht. Niet alleen van zijn medespelers, ook van de tegenstander. Want ’s ochtends op het sportpart te Ten Boer werd ik herinnerd aan het verslag. “Stait joen verslaggever vanmiddag ook weer op doel?” Ik moest daar wel bevestigend op antwoorden. Echter heb ik nog niemand getroffen die mij het verhaal over de rechtsbuiten van Omlandia C2 die 30 keer scoorde in de jaren ‘80 kan bevestigen. Dat moeten we dan maar op goed vertrouwen aannemen.
Zaterdag dus een uitwedstrijd in eigen dorp. Voor mij dan. Lopend naar een uitwedstrijd, ook wel eens lekker. De dagen voorafgaand werd me ingefluisterd dat er een grote kans was dat het duel geen doorgang kon vinden. Ik kreeg zelfs de vraag of ik niet bij de thuisploeg kon mee doen, zo krap zat men al in het spelersmateriaal. Maar ik heb in het verleden één seizoen mijn kunsten vertoond in het blauw-witte tenue en dat werd geen succes. Volgens mij scoorde ik dat ene seizoen net zoveel in het doel van de tegenstander als in eigendoel (1 tegen 1). Dat werd me in de pauze van ons duel deze middag ook nog even ingefluisterd.
Hoe dichter we op de zaterdagmiddag kwamen, hoe groter de kans was dat de wedstrijd gewoon door ging. En gelukkig ging het door. Wij met 14 spelers, zij met minimaal net zo veel. Wat jonge gastjes er bij, maar we konden los op deze mooie lentedag. KW, Gert en Sebastiaan moesten we helaas missen deze middag, maar er stond weer een behoorlijke selectie op het veld.
Al snel werd duidelijk dat we eindelijk weer eens wat ruimte kregen om de bal lekker rond te laten gaan. Dat was jaren gebruikelijk tijdens iedere wedstrijd, maar dit seizoen eerder uitzondering dan regel. Waar we deze jaargang soms in de rust al met de tong op de schoenen lopen viel dat nu gelukkig mee (tenminste voor zover ik het kon inschatten). We kregen en gaven onze tegenstander de ruimte om een lekker potje voetbal op de mat te leggen.
De eerste kansen waren er voor ons. Maar de boomlange doelman van Omlandia dwong zoveel respect af met zijn postuur dat we, telkens als we bij hem in de buurt kwamen, van schrik de bal maar naast of over peerden. Omlandia probeerde het in de tegenstoot met hun snelle buitenspelers en deelde daarmee ook hun eerste speldenprikjes uit.
Siebrand wist gelukkig de ban te breken door inmiddels gewend te zijn aan de indrukwekkende doelman van 2 meter lang. Hij werd diep gestuurd en wist met een keurige schuiver de keeper tussen de benen door te passeren. Voordat je als reus je benen bij elkaar hebt ben je natuurlijk al te laat en dat schatte onze rappe aanvaller (tenminste, op ons niveau) goed in. Een terechte voorsprong gezien het spelbeeld.
Daarna werden we wat rommelig en gaven we de thuisploeg een paar mogelijkheden om terug in de wedstrijd te komen. Maar telkens belandde de voorzet over de achterlijn of stond onze doelman op zijn post om erger te voorkomen. Ik betrap me er nu op dat ik hierbij mijn eerste compliment aan hem uit deel. Dat moet hem goed doen.
We kwamen gelukkig op een 0-2 voorsprong. Clown kreeg randje strafschopgebied de bal en zag geen ruimte om uit te halen. Hij kapte de bal terug, maar heeft net als mijzelf dan het probleem dat met een rechter been de mogelijkheden zeer beperkt zijn. Toch probeerde hij het maar en met een bekeken boogballetje vond hij Ferdi bij de tweede paal. Met een droge poeier wist hij het net te raken en kon men de blijdschap van Clown in Ten Post zo’n beetje horen. Een assist met rechts, dat is niet vaak voorgekomen.
De koek was nog niet op. We lieten het balletje weer lekker rond gaan en vonden Andries in de diepte. Hij kon vanaf de zijkant opstomen en met een heerlijke uithaal de 0-3 noteren. Wat een weelde. Maar blijkbaar genoten we iets te lang na, want vanaf de aftrap wist Omlandia direct iets terug te doen door een prima voorzet te belonen middels een kopbal tegen het net aan. We stonden er bij en keken er naar. Pauze!
Een lange wandeltocht naar de kleedkamers, een kopje thee en lovende woorden van onze coach. Hij had genoten van ons veldspel. Maar adviseerde ons wel om er voor te zorgen dat de 1-4 eerder zou vallen dan de 2-3. En vervolgens zette we de wandeltocht weer in naar het veld met een tweetal wissels. Clown en Hergen hielden het voor gezien en werden vervangen door Dick D en Matthias.
De tip van onze coach werd helaas niet opgevolgd. Want Omlandia wist wederom met het hoofd te scoren. Dit keer leek de voorzet van minder kwaliteit en was wel een tijdje onderweg. We verwachtten onze doelman dan ook, maar deze bleef staan en vertrouwde op het koppend vermogen van onze verdedigers. Met als gevolg een tegendoelpunt en Omlandia dat weer wat hoop kreeg op een goed resultaat.
Gelukkig namen we het heft weer wat in handen, al haalden we het niveau van de eerste helft niet meer. Daarentegen wisten we wel weer tot scoren te komen nadat Ferdi een wel heel simpel intikkertje in zijn schoenen geschoven kreeg. Een fantastische actie van uw verslaggever werd afgerond met een schuiver van jewelste op de paal. Een actie die je maar zelden ziet in de kelderklasse, welke meer had verdiend en van schoonheid op de paal uiteen spatte. Het voelt best goed om op deze manier je eigen prestaties te beschrijven, maar ik moet toegeven dat het er in werkelijkheid iets anders uit zag. De directe tegenstander wist ik nog wel voorbij te komen, maar het schotje leek nergens op. Het werd een pisbal die gelukkig op de paal belandde in plaats van voorlangs en daar stond Ferdi klaar om de rebound in te tikken. Siebrand was blijkbaar ook zo verbaasd van het schotje dat hij vol verbazing tegen de paal aan liep. Maar het belangrijkste was wel dat we weer een marge van twee doelpunten hadden.
Die marge wilden we graag uitbreiden en we kregen daar ook wel wat mogelijkheden voor. Net als Omlandia ook kansen kreeg om weer terug in de wedstrijd te komen. Het doelpunt viel echter in ons voordeel, al was Omlandia het daar verre van eens. Siebrand leek een voorzet à la Beb Bakhuys in te kunnen koppen maar werd daarin gehinderd door een behoorlijke duw in de rug. Geen discussie mogelijk, strafschop, vond ook de arbiter (die de gehele wedstrijd de rust tussen beide ploegen wist te bewaren door meerdere malen “Accepteren jongens” te roepen). Bij Omlandia vond men dat er sprake was van een schwalbe, maar Opa was al onderweg naar voren en dan weet je dat ie er in gaat: 2-5.
De wedstrijd was gespeeld en voor de statistieken is het nog wel noemenswaardig dat Omlandia de 3-5 langs Boelie keurig in de hoek wist te schieten en dat invaller Robert H. de eindstand van 3-6 op het spreekwoordelijke scorebord bracht. Met een keurige overwinning als gevolg.
Volgende week staat de return op het programma. Uitdoelpunten tellen tegenwoordig niet meer dubbel en dus beginnen we weer vanaf nul in eigen huis. Tenminste, als een tekort aan spelers of de wedstrijd Groningen – Ajax van 16.30u geen roet in het eten gooit. Tot op heden gaan we er echter van uit dat we gewoon af trappen in ons eigen stadion. Tot dan!