Van Black Friday via Cyber Monday naar Groot Bronswijk

We naderen het einde van het jaar en dus ook de winterstop. Het wordt kouder en kouder, dus heel erg is het niet om even een aantal weekjes bij moeders de vrouw te zitten. Samen bij de warme kachel, al zal bij menigeen de cv één of meerdere graden lager staan dan voorheen. Een aantal (feest)dagen kunnen we weer achter ons laten, zo is Sinterklaas al weer richting Madrid vertrokken en zijn Black Friday en Cyber Monday ook weer verleden tijd.

We zoeken allemaal een beetje warmte in deze barre tijd. De één doet dat weer anders dan de ander. En als vrijgezel is het natuurlijk weer anders dan jarenlang getrouwde man. Of gesetteld man, want Opa is bijvoorbeeld nog niet zo heel lang getrouwd maar natuurlijk al wel jaren bij zijn Sjoeke. Waar ikzelf op Black Friday het internet nog even afspeurde op zoek naar interessante koopjes, naam Rene Black Friday wel heel letterlijk. We hebben er smakelijk om zitten lachen in de kleedkamer, Rene zelf vond het iets minder leuk. We weten nog steeds niet of Rene van de nacht heeft genoten, hij onthield zich van commentaar. Ik vraag me nu wel af of hij op Cyber Monday (de maandag na Black Friday) achter zijn computertje is gekropen om aan zijn trekken te komen, of dat hij eerst wel weer voldoende inspanning heeft geleverd en de komende periode zijn edele delen rust gunt.

Rene begon op de bank tegen NEC Delfzijl en ik had de eer om hem gezelschap te houden. Hij zat er maar verloren bij, was het gewoon een kater of speelde er meer door zijn hoofd? Toen er eenmaal enthousiast 'papa, papa, papa' werd geroepen vanaf de ingang van ons sportpark keek zelfs hij op. Zo snel zou het toch niet gegaan zijn? Je zag hem opgelucht adem halen toen het dochterlief van Bard was.

Vorige week zaterdag speelden we dus thuis tegen NEC Delfzijl 5. Een ploeg van voornamelijk mannen op leeftijd en dus waren we op dat gebied aan elkaar gewaagd. Veel bekenden van Hans uiteraard, gedurende de wedstrijd kwam hij hier zelf ook achter. Hij mocht echter blij zijn dat de VAR nog niet zijn intrede heeft gedaan in de reserve zesde klasse, want met een flying tackle werd een Delfzijlster net voor ons eigen strafschopgebied door Noorman neergehaald. "Dat doet ie anders nooit" hielp, scheidsrechter en tevens voorzitter P.B. Slager saw it this time through te fingers.

Andries hield het al snel voor gezien. Hij bleek nog niet voldoende fit om de eerste helft volledig uit te spelen, maar wellicht hielp de 2-0 voorsprong daar ook bij. Siebrand was twee keer het goudhaantje nadat hij evenvaak in stelling werd gebracht door de net weer fit geraakte Clown. Zijn aanwezigheid, centraal op het middenveld, was daarmee weer van waarde.

Gedurende de tweede helft werden er volop kansen gemist, waardoor er helemaal niet meer werd gescoord. Dit had deels met onze eigen scherpte te maken, maar ook de keeper uit Delfziel bleek een topdag te hebben. Zelfs zijn medespelers wisten niet wat ze zagen. Gelukkig voor ons werd NEC Delfzijl niet gevaarlijk en had Boelie een wel heel makkelijke middag. We deden dus wat we moesten doen: winnen.

Afgelopen zaterdag werd afgereisd naar Wagenborgen. Eigenlijk stond een thuisduel gepland, maar ook het eerste en tweede moesten deze zaterdag in eigen huis aantreden. En dus werd de wedstrijd van ons omgedraaid. Op een knollenveld, dat dan weer wel. In Wagenborgen ligt een prachtig kunstgrasveld, maar navraag leverde op dat deze alleen door het eerste elftal van de Boys wordt gebruikt. De één van ons was daar blij mee, de ander had liever op nepgras gespeeld.

Het leven in Wagenborgen werd vroeger sterk bepaald door de kerk, en het dorp werd volgens een overlevering daarom in de volksmond ook wel 't Grunneger Noazaret genoemd. Aan het kerkelijk leven herinnert ook een van de vroegere scheldnamen van de inwoners: witmulen ('witte muilen'. 'bleekgezichten"). De bewoners zouden, zo beweerde men, hun bleke gezichten te danken hebben aan het feit dat ze meer in de kerk zaten dan dat ze buiten kwamen.

In 1873 werden door Jan, Wolter en Trijntje Brons de grondslagen gelegd voor het latere psychiatrisch ziekenhuis Groot Bronswijk in Wagenborgen, dat lange tijd een apart dorp binnen Wagenborgen vormde en het dorp een compleet ander aanzien gaf. Ook de wieg van de oprichter van industrieel Jan Brons (familie van bovengenoemde Jan Brons) stond in Wagenborgen. Deze Jan Brons ontwierp als zeventienjarige het hervormde kerkgebouw, dat in 1883 tot stand kwam, en was actief in de timmerwerkplaats van zijn vader Tonko, waar hij zich toelegde op de bouw van stoomdorsmachines. In 1893 verhuisde de familie Brons naar Delfzijl omdat Wagenborgen een gebrek had aan goede vaarwegen en verbindingswegen. In 1907 richtte Jan Brons samen met Dirk Bonthuis Tonkes in Appingedam de Appingedammer Bronsmotorenfabriek op, die tot 2004 bleef bestaan. Als je je zo eens verdiept in een plaats, dan leer je nog eens wat. Want laat ik nou stage te hebben gelopen in Appingedam bij de fabriek. En tot zover ook een stukje geschiedenis.

De wedstrijd: het was eigenlijk eenrichtingsverkeer richting het doel van de Boys uit Wagenborgen. De ene na de andere kans werd, net als tegen NEC Delfzijl, om zeep geholpen. Voor rust werd slechts één keer gescoord, terwijl er toch vier of vijf keer vaker gescoord had moeten worden. Waar we jaren hebben gehad dat werkelijk alle ballen er in vlogen zit het op dit gebied nu even tegen. Maar de voorspromng was daar en totaal geen reden tot paniek, want de gastheren wisten geen vuist te maken. Het enige doelpunt kwam overigens op naam van Opa, die vanaf elf meter raak schoot.

Na rust hetzelfde spelbeeld, Stedum in de aanval en de ene kans was nog mooier dan de andere. Maar het verschil was dat Wagenborger Boys af en toe richting Steemer doel kwam. Met als resultaat dat we volledig tegen de verhouding in ineens op achterstand stonden, want er werd twee keer door de thuisploeg gescoord. De tweede had een luchtje van buitenspel, maar op dit niveua weet je dat de scheidsrechter de grens minimaal één keer per wedstrijd negeert.

Het einde van de wedstrijd naderde en we leken puntloos naar huis gestuurd te worden. Totdat Andries met een lage schuiver toch nog de bal tussen de palen wist te deponeren. Daarvoor leek Ferdi ook te scoren, maar invaller Pluisje (die zei dat hij nog wel even zou scoren) hield de bal van Ferdi vakkundig van de lijn.

En zo gingen we met een puntje teleurgesteld richting Steem. Zaterdag nog één wedstrijd: uit tegen De Heracliden 3. Jarenlang een bijzonder lastige tegenstander, dat zal nu niet anders zijn.