Het was een drukke week voor Stedum 3
Laten we beginnen met de thuiswedstrijd tegen HFC ’15 7 uit Hoogkerk. De fusieclub tussen CSVH en v.v. Hoogkerk was net als THOS 3 in de winterstop aan onze competitie toegevoegd. En toen de gasten eenmaal ons sportpark op kwamen verbleekten onze gezichten al weer. Wederom allemaal jonge gasten waarvan je je bijna afvroeg of ze al wel oud genoeg waren om zelf achter het stuur richting Stedum te mogen kruipen.
Het verhaal van een gezamenlijke warming-up ga ik niet blijven herhalen, maar ook nu weer warmde onze tegenstander zich weer in zoverre op dat menigeen van ons team al kapot zou zijn. En dan ook nog wetende dat we het duel met tien spelers zouden gaan starten omdat een aantal jongens van het 2e elftal nog moesten aansluiten. Net als onze doelman overigens. Op zich wel een prestatie om met het 2e in Bedum mee te doen en om 14.15 uur daar van het veld te stappen. Ons duel stond namelijk om 14.30 uur gepland. Gelukkig geen flitspalen onderweg.
We werden direct onder druk gezet door de gasten en bij mij (en waarschijnlijk ook veel andere teamgenoten) bekroop het gevoel van: “hoe gaan we zit in hemelsnaam volhouden?” De jonge honden van HFC ’15 zochten veelvuldig de aanval, maar in de beginfase ontbrak het hen aan scorend vermogen en een doelman die op zijn post stond. Maar dit geweld konden we nimmer doorstaan en dat bleek ook wel, want de 0-1 werd al snel opgevolgd door de 0-2. Dit kon wel eens richting de dubbele cijfers gaan. Echter wisten we uit een spaarzame tegenaanval iets terug te doen toen gelegenheidsaanvaller Ferdi diep werd gestuurd en de doelman hem de ruimte gaf het balletje langs hem te schuiven. De jonge gasten even in paniek, wij weer een beetje hoop en lucht om bij te komen. De gasten waren even van het padje af en toen Juan een cadeautje in zijn schoenen geschoven kreeg was het prompt 2-2. We wisten zelfs de rust te halen met deze tussenstand.
Na de rust zette HFC ’15 direct weer aan om de voorsprong te pakken en ontstond zich een eenrichtingsverkeer richting het doel van onze Boelie. Waar bij ons de energie richting het nulpunt ging zette onze tegenstander nog even aan. Want van deze oude knarren zouden zij wel even winnen. Kansen werden aaneengeregen, met hangen en wurgen wisten we ons doel te verdedigen en met een sporadische counter probeerden we zelfs de overwinning te stelen. Maar gescoord werd er niet meer en daar waren wij niets minder dan content mee. De tegenstander iets minder, de teleurstelling droop van hun gezicht af.
Een paar dagen later kwam v.v. Groningen 3 op bezoek. Een doordeweekse wedstrijd, waarin je altijd maar moet afwachten wat voor teams tegenover elkaar staan. V.v. Groningen bleek 9 afwezigen te hebben, wij bijna net zo veel. En dus stond er een mengelmoes van Stedumers binnen de lijnen, waar voornamelijk op viel dat onze gemiddelde leeftijd een behoorlijk stuk lager lag dan gebruikelijk. En ik moet eerlijk zeggen, dat extra stukje loopvermogen kwam ons goed van pas. Want tegen een tegenstander van dit kaliber was het lopen geblazen. Crosspasses over 50 meter op de stropdas waren geen uitzondering en hier en daar werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Maar achterin bleek men kwetsbaar en dus kwamen we zelfs op voorsprong. Wederom wisten we ook deze wedstrijd met kunst en vliegwerk de schade te beperken en zodoende werd de rust bereikt met een 2-2 tussenstand.
Na de pauze, met een aantal verse krachten binnen de lijnen, ontstond zich een duel waar v.v. Groningen het spel maakte en wij er middels scherpe counters uit wilden komen. En dat strijdplan werkte, want de ene na de andere tegenaanval werd omgedoopt tot een doelpunt en resulteerde zelfs in een 6-3 voorsprong. Maar helaas, de krachten vloeiden weg en de Stadjers roken bloed. Dat net voor het laatste fluitsignaal de gelijkmaker viel was zuur, maar vooraf hadden we getekend voor een puntje.
En dan de wedstrijd van afgelopen zaterdag. Een thuiswedstrijd in Engelbert werd het uiteindelijk. Met drie geplande wedstrijden in eigen huis was het kiezen tussen 10.30 uur aantreden in Stedum of de wedstrijd verplaatsen naar Engelbert. Dat laatste gebeurde en zodoende werd afgereisd naar het dorpje onder de rook van Stad.
Op een wel erg stroperig kunstgrasveld bleek al snel dat we niet in ons beste doen was. Het leek wel Comedy Capers wat we de eerste 15 minuten lieten zien. Het paasweekeinde werd gebruikt om de koeien weer voor het eerst buiten te laten grazen, maar bij ons leek het alsof we voor het eerst op een voetbalveld stonden. Oftewel, het leek nergens op en werd zo af en toe gewoon lachwekkend wat we lieten zien. In mijn kortstondige carrière bij het derde heb ik dit nog niet eerder meegemaakt, maar de tegenstander maakte er gretig gebruik van. Men zette ons vol onder druk en dat resulteerde al snel in een 3-0 achterstand. Op deze manier zouden we afgeslacht worden, maar gelukkig begon Engelbert te wisselen en kwamen er wat mindere goden binnen de lijnen. Hierdoor konden we zelf ook enigszins aan aanvallen gaan denken en kregen wat mogelijkheden. Eén daarvan werd bekroond tot doelpunt door Andries en met een 3-1 als gevolg werd de achterstand wat draaglijker. En kregen we zelfs weer een beetje hoop op een beter resultaat. Dat voelde de arbiter ook aan en besloot een vlagsignaal van ons Pieter te negeren en de 4-1 naar de middenstip te verwijzen. De teleurstelling was groot en dat kwam Clown op een vermaning te staan, hij mocht met geel op zak even een vroegtijdige pauze nemen.
Na de rust, met maar liefst 5 wisselingen, was er niets meer over van het goede spel van de Engelberters en ontstond een gelijk opgaand duel. Over en weer kregen beide ploegen kansen en één daarvan werd door Andries ingeschoten: 2-4. Vlak daarna kreeg hij dé kans op 3-4, maar het was hem niet gegund om de marge nog kleiner te maken. Jammer dat de eerste 15 minuten ons uiteindelijk de das om hebben gedaan, maar zaterdag krijgen we een herkansing om de wedstrijd beter te beginnen. Want dan komt Engelbert hun thuiswedstrijd bij ons spelen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen en hopelijk zijn alle spiertjes tegen die tijd weer tot rust gekomen.
Tot dan!