De Fivel 3 wint na 80 minuten van Stedum 3
Drie weken nadat we De Fivel 3 in ons eigen stadionnetje ontvingen was het nu onze beurt om bij hen op bezoek te gaan. Een zaterdagje rust tussendoor was wel lekker, want bij menigeen doen de spieren en gewrichten al een tijdje wat meer pijn dan gebruikelijk. Oftewel, het seizoen begint zijn tol te eisen.
Bij de één wat meer dan bij de ander, zo zaten o.a. Andries, Jacco en Hergen deze middag in de skybox met allerlei verschillende pijntjes, is Alfons de rest van dit seizoen niet meer beschikbaar en misten we verder ook nog eens Gert (was zijn verjaardagsbier aan het voorproeven, want daar gebruik je je knie niet mee), Bard (scheen ergens met Louis in Portugal te verblijven) en de kamperende KW. En Hans, maar die speelt alleen tegen NEC Delfzijl tot op heden.
Ook nu werd het puzzelen geblazen voor de technische staf. Het weekje Kreta had Hovius zichtbaar goed gedaan en zoals gebruikelijk riep hij een minuut voor aanvang de boel bij elkaar. Slechts veertien spelers waren beschikbaar, voor ons doen best weinig als je weet dat we gebruikelijk zo’n vijftien spelers per wedstrijd nodig zijn. En dan is het ook niet ongebruikelijk dat, wanneer je in de rust gewisseld bent, later in de tweede helft nog eens moet invallen. Maar goed, veertien spelers waarvan drie twijfelgevallen. Dat viel best mee toch? Blij met zo’n brede selectie, letterlijk en figuurlijk. Versterking kregen we o.a. van Cris, onze hoofdtrainer. Niet te goed ons best doen dus, anders kon het maar zo zijn dat we binnenkort ook nog in Stedum 1 moeten opdraven. Achteraf is dat best goed gelukt voor het merendeel van ons.
Clown was er na weken van afwezigheid weer eens bij. De druk werd direct op hem opgevoerd, want het team kreeg van onze generaal de opdracht om vooral hém te zoeken in ons tikkie takka spel. En dat heeft Clown geweten, na 45 minuten was de koek op en konden we concluderen dat het gebrek aan wedstrijdritme zelfs bij hem invloed heeft op het spel.
De Fivel kwam met zo’n achttien spelers het veld op, eerst voor een teamfoto om daarna de wedstrijd aan te vangen. Wat direct opviel was dat het toch een andere samenstelling was dan tijdens onze heenwedstrijd. Een aantal jonge gasten en Gerke Reiffers, de Cruijff van de Fivel genoemd binnen de eigen gelederen. Maar meest opvallende speler bij de tegenstander was toch wel Marijn ‘mini Albert’ Mulder tussen de palen. Als je, zoals ik, brildragend bent en zonder bril gaat voetballen dan zag je in de verte Albert in het doel staan. “Moar din 25 joar leed’n” gaf toeschouwer Albert zelf aan. Maar goed, échte Mulders spelen in het geel-zwart natuurlijk.
De tegenstander legde ons direct de wil op, voetballend waren ze net als in de heenwedstrijd de betere. Het beweeglijke middenveld en de rappe aanvaller bezorgden ons meer dan gemiddelde arbeid. Gelukkig kon niet iedereen even goed voetballen, het gevaar kwam eigenlijk alleen weg bij Marco van der Ploeg. Als je vroeger op tweenul.nl keek bij het overzicht met overschrijvingen, dan kwam hij iedere zomer over om de gelederen van Stedum te versterken. Grapje iedere keer, echte Dijkema-humor waarschijnlijk.
Als de tegenstander beter is, is het ook niet vreemd dat deze op voorsprong komt. De kleine rappe aanvaller kon simpel binnen tikken nadat onze verdediging alleen maar kon nakijken. Prima uitgespeeld doelpunt, kun je niks van zeggen.
We probeerden ons spelletje wel te spelen, maar kwamen daar maar sporadisch aan toe. Het was dan ook zeker niet onprettig dat de gelijkmaker uit een standaardsituatie ontstond. Een hoekschop werd keurig door de geheel vrijstaande Siebrand binnen gekopt. Tja, als je ook met jongens speelt die misschien normaliter niet in dit team thuis horen valt ook beter te begrijpen dat ze de kwaliteiten van onze topspits nog niet in het snotje hebben. Even later kreeg Ferdi een identieke mogelijkheid, maar in plaats van de bal over zijn gladde koppie te laten glijden wilde hij een kanonskogel produceren. Met als resultaat dat de bal wel het net raakte, maar dat bleek het vangnet.
Toch gingen we met een achterstand rusten omdat niemand, maar dan ook niemand de eerder genoemde Marco een strobreed in de weg legde. We vertrouwden blijkbaar op onze doelman die, dat moet ook gezegd worden, de afgelopen wedstrijden reddingen maakte die we ook van hem niet meer gewend waren. Dit gaf hem waarschijnlijk zelf ook zóveel zelfvertrouwen dat hij een toch wel lastig schot klemvast dacht te kunnen pakken. Helaas mislukte dat en verdween de bal in het netje: 2-1 achter.
In de rust werd besloten om Cris en Tiemen te brengen ten koste van Clown en Johan. Johan kon niet zijn eigen spelletje op de mat leggen, wetende dat zijn meisje thuis op ieder moment kan gaan werpen. Dat brengt natuurlijk ook spanning met zich mee, want accepteert ze het washandje op haar hoofd nu wel of niet tijdens de bevalling? Is er nog iets van mijn hand over of niet na al dat harde knijpen? Johan was al een beetje aan het oefenen, want ik hoorde hem Clown een paar keer coachen: “Schatje, je doet het heel goed.” Gelukkig was Johan nog niet zo nutteloos in het veld zoals hij straks bij de bevalling waarschijnlijk wel is.
De tweede helft gaf gelukkig voor ons een heel ander spelbeeld dan de eerste. We waren zowaar de betere partij en de puf leek er ook uit bij Marco, prima! We gingen op jacht naar de gelijkmaker. Zelf was ik tot nu toe onzichtbaar gebleven, maar iedereen heeft wel één moment per wedstrijd om een beetje boven zichzelf uit te stijgen. Een onderschepte bal, mannetje voorbij en zo linea recta op het vijandig doel af gaan. Zou ik dan eindelijk m’n eerste van het seizoen maken? Ferdi zag ik in m’n ooghoek meelopen, die wilde natuurlijk zijn kemel van de eerste helft goedmaken. En ineens zag ik mijn familielid de korte hoek helemaal open laten. Zo van: “schuif ‘m er maar in” (wat in ieder geval Johan een tijdje terug ook te horen kreeg, maar dan anders). En dan is een fractie van een seconde toch twijfelen: doe ik het zelf of gun ik Ferdi herstel? Ik koos voor dat eerste: mis. De vader van de keeper konden ze in Eenum horen lachen, de heren in de skybox achter het doel keken vol ongeloof. Ik leek rijp voor een wissel, maar die hadden we niet meer.
Dat vervolgens de 3-1 ook nog eens valt was helemaal teleurstellend. Ik zag aanvoerder Opa al voor de camera’s van RTV Noord staan en hoorde hem zeggen: “Als onze nummer 10 de 2-2 er wel in schiet krijg je een hele andere wedstrijd. Nu geef ik zelf een verkeerde pass en kan de Cruijff van Zeerijp prachtig (cynisch) binnen schieten.” Wat een k*tgoal was dat zeg.
“Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst van Stedum heb gewonnen” durfde JW Brontsema me zo’n kwartier voor het einde wel te zeggen. “Ik ook niet” was mijn antwoord. Maar voor de thuisploeg bleek dit nog steeds niet het moment om de oude mannen van de bank te halen om met ervaring de overwinning over de streep te trekken. Foutje, bedankt! Beetje tijdrekken hier en daar gebeurde wel. En toen ging het gas er bij ons nog wat meer op. Eerst was het Jaap “ik wil wel heel graag winnen van de Fivel” Dijkema die een frommeldoelpuntje mee pikte (of was het toch Siebrand?). Vervolgens was het Tiemen die een vrije trap hard en laag via de paal binnen schoot. We stonden zowaar weer gelijk. De Fivel leek iets teveel gegeven te hebben in de eerste 45 minuten en de wissels hadden waarschijnlijk helemaal geen energie.
“Pomp die ballen er maar in Joe” gaf onze superspits aan. En zo geschiedde, nog even een balletje door de benen en zo’n beetje vanaf de achterlijn hard en droog binnen schieten. Andries kon de spanning niet meer aan in de skybox en was inmiddels naar buiten gestrompeld. Zijn vreugde uitbarsting was vervolgens ook weer in Eenum te horen. De 95 inwoners aldaar zullen wel gedacht moeten hebben wat er in Zeerijp te doen was.
Tijd om nog een gelijkmaker om de oren te krijgen was er niet meer, captain Bakker was er wel klaar mee en sommeerde arbiter Jacob om de fluit voor de laatste maal naar de mond te brengen. Verschil tussen teleurstelling en vreugde werd zichtbaar, Bard werd vooral nu gemist voor de muziek na afloop. En zowaar koploper voor minimaal een weekje. Tot zaterdag!